...Και λίγα λόγια για την ιστορία

1989: Το Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων εκδίδει την Οδηγία 89/391/ΕΟΚ, «εφαρμογή μέτρων για την προώθηση της βελτίωσης της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων κατά την εργασία».
1993: Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκδίδει την Οδηγία 93/104/ΕΚ, η οποία βασίζεται στην Οδηγία 89/391/ΕΟΚ και αναφέρεται « σε ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας». Εντάσσονται οι ιατροί στην οδηγία 89/391/ΕΟΚ.
1996: Η παραπάνω Οδηγία κυρώνεται από το Προεδρικό Διάταγμα 17/96 με τίτλο « Μέτρα για την βελτίωση της υγείας των εργαζομένων κατά την εργασία σε συμμόρφωση με τις Οδηγίες 89/391/ΕΟΚ και 91/383/ΕΟΚ»
1999: Με καθυστέρηση 6 χρόνων- δημοσιεύεται στην Ελλάδα το Προεδρικό Διάταγμα 88, για τις «ελάχιστες προδιαγραφές για την οργάνωση του χρόνου εργασίας σε συμμόρφωση με την οδηγία 93/104/ΕΚ»
2000: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο εκδίδουν την Οδηγία 2000/34/ΕΚ που αναφέρεται στην «τροποποίηση της Οδηγίας 93/104 ώστε να καλυφθούν οι τομείς και οι δραστηριότητες που εξαιρούνται από την εν λόγω Οδηγία». Oι ειδικευόμενοι γιατροί που είχαν εξαιρεθεί από το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας 93/104, με την μεταγενέστερη Οδηγία 2000/34/ΕΚ εντάχθηκαν πλήρως στο πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας 93/104, ορίζοντας όμως μια μεταβατική περίοδο πέντε ετών από την 1η Αυγούστου 2004.
2001 : Στο το Ευρωπαϊκό δικαστήριο εκδικάζεται η υπόθεση Simap, στην οποία ως χρόνος εργασίας, σε εφημερία ετοιμότητας, αναγνωρίζεται μόνον ο χρόνος της πραγματικής παρουσίας μετά από κλήση στην υγειονομική μονάδα.
2005 : Στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο εκδικάζεται η υπόθεση Dellas, όπου ως πραγματικός χρόνος εργασίας σε εφημερια ετοιμοτητας νοείται ο χρόνος κατά τον οποίον ο μισθωτός βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη και οφείλει να συμμορφώνεται προς τις οδηγίες του χωρίς να μπορεί να ασχολείται ελεύθερα με προσωπικές ενασχολήσεις. Ως κατ’ οίκον επιφυλακή νοείται το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο μισθωτός, χωρίς να είναι αμέσως και διαρκώς στη διάθεση του εργοδότη, υποχρεούται να παραμένει στην κατοικία του ή να μην απομακρύνεται από αυτήν, προκειμένου να είναι σε θέση να αναλάβει εργασία ή υπηρεσία στην επιχείρηση, το δε διάστημα κατά το οποίο βρίσκεται σε ετοιμότητα θεωρείται πραγματικός χρόνος εργασίας.
Εκδίδεται το ΠΔ 76/2005 που συμπεριλαμβάνει την οδηγία 2000/34/ΕΚ.
2006 : Ο πάρεδρος Ηλείας δεν υπογράφει τα εντάλματα πληρωμής και ξαφνικά συνειδητοποιούμε την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής οδηγίας και των Προεδρικών Διαταγμάτων!
Ξεκινά ο διάλογος για την συλλογική σύμβαση εργασίας παράλληλα με προσπάθειες εύρεσης λύσης/παράτασης της εφαρμογής των οδηγιών μέσω της ΕΕ.
2007 : 5 πάρεδροι δεν υπογράφουν και το θέμα φτάνει στο ελεγκτικό συνέδριο, το οποίο βγάζει απόφαση με την γνωστή ‘πλάνη’, επιτρέποντας την αναστολή εφαρμογής των προεδρικών διαταγμάτων, εως το τέλος του 2007.
2008 : 5 πάρεδροι και πάλι δεν υπογράφουν. Η απόφαση του εκλεκτικού συνεδρίου όμως δεν επιτρέπει νέα παράταση μη εφαρμογής των προεδρικών διαταγμάτων. Υπογράφεται η συλλογική σύμβαση μεταξύ της ΟΕΝΓΕ και του Υπ. Υγείας κου Αβραμόπουλου.
Ιανουάριος 2009 : Η συλλογική σύμβαση δεν έχει ακόμα φτάσει στη βουλή για επικύρωση με αποτέλεσμα να αγνοείται το ωράριο εργασίας και η καταβολή των αποδοχών των γιατρών.


Από την ΕΕ, τις οδηγίες και τα ΠΔ της Ελλάδας προκύπτει ότι:
• διάλειμμα για ανάπαυση εάν ο χρόνος ημερήσιας εργασίας υπερβαίνει τις έξι ώρες,
• περίοδο συνεχούς ανάπαυσης 24 ωρών για κάθε περίοδο επτά ημερών,
• μέσο χρόνο εργασίας ο οποίος να μην υπερβαίνει τις 48 ώρες ανά επταήμερο, συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών ,
• όριο στη διάρκεια της νυκτερινής εργασίας, η οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει, κατά μέσον όρο, τις οκτώ ώρες ανά 24ωρο ,
• ημερήσια περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας 11 συναπτών ωρών ανά 24ωρο,
• κατά τις εφημερίες ετοιμότητας ως χρόνος εργασίας, σύμφωνα με το Ευρ. Δικαστήριο: ορίζεται στην ο έλεγχος εφαρμογής των διατάξεών του ανατίθεται στις Επιθεωρήσεις Εργασίας
• ο εργοδότης που παραβαίνει τις διατάξεις υπέχει διοικητικές και ποινικές κυρώσεις .
• η ΕΕ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εντούτοις το Ευρ. Δικαστήριο θεωρεί, ότι η συναίνεση που δίδεται από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους στο πλαίσιο συλλογικής σύμβασης ή συμφωνίας δεν ισοδυναμεί με συναίνεση του ίδιου του εργαζόμενου


Εμμ.Γ.Πατεράκης